സ്വന്തം ലേഖകൻ

ഒരു ടീനേജര്‍ വീട്ടിലുള്ളപ്പോളാണ് ടീനേജ് പ്രായമിത്രമാത്രം വഷളാണെന്ന് മനസിലാകുന്നത്. അങ്ങനെ, എങ്ങനെ ഒരു ടീനേജിനെ വരച്ച വരയില്‍ നിര്‍ത്തി സായൂജ്യമടയാം എന്നുള്ള അന്വേഷണ പരമ്പരയാണിവിടെ കുറിക്കുന്നത്. 

കാര്യങ്ങള്‍ അറിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് സത്യത്തില്‍ ടീനേജായ അവരാണോ അതോ നമ്മള്‍ മാതാപിതാക്കളാണോ വഷളാകുന്നത് അല്ലെങ്കില്‍ വഷളാക്കുന്നത് എന്ന് മനസിലായത്. 

ഇത്തിരി നീണ്ട ലേഖനമാണ് എങ്കിലും ഓരോ വരിയിലും ജീവനുണ്ട്. നമ്മള്‍ അറിയാതെ നരകമാകുന്ന നമ്മുടെ വീടുകള്‍ സന്തോഷത്തിലേക്ക് ഉയരുവാനുള്ള ജീവസത്ത് ഇതിലുണ്ടെന്ന് ഞാന്‍ ഉറപ്പു നല്‍കുന്നു. അപ്പോള്‍ നമുക്ക് നോക്കാം... 

നമ്മുടെ ശാരീരികമായ യാത്രയെയാണ് നമ്മള്‍ പ്രായം എന്ന് വിളിക്കുന്നത്. അങ്ങനുള്ളപ്പോള്‍ ടീനേജ് മാത്രമല്ല നമ്മുടെ ഓരോ പ്രായവും ഒരോരോ  പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞതാണ്. ശൈശവം നമുക്കൊരു നാപ്പി പ്രശ്‌നമാണെങ്കില്‍ കൗമാരം വേറൊരു പ്രശ്‌നമാണ്. മധ്യവയസ് ജോലിക്കും കല്യാണത്തിനും സാമ്പത്തികവുമായ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ സൃഷിടിക്കുമ്പോള്‍ വാര്‍ദ്ധക്യം ഏകാകുലതയുടെയും ശരീരക്ഷയതിന്റെയും പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിച്ചു മുന്നോട്ടു പോവുന്നു. 

ഇവിടെ ടീനേജും മാതാപിതാക്കളും തമ്മിലുള്ള സ്വരച്ചേര്‍ച്ചക്ക് വിഗ്‌നമുണ്ടാകുന്നത് പ്രധാനമായും വൃദ്ധര്‍ തങ്ങള്‍ വൃദ്ധരാണെന്നും ചെറുപ്പക്കാര്‍ തങ്ങള്‍ ചെറുപ്പക്കാരാണെന്നും വിശ്വസിക്കാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല എന്നതാണ് ഏറ്റവും വല്യ പ്രശ്‌നം. അതുമൂലം നമ്മളുടെ സ്ഥാനം അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ അത്രവേഗം നമ്മള്‍ വിട്ടുകൊടുക്കാന്‍ തയ്യാറാകുന്നില്ല എന്നത് പ്രശ്‌നത്തിനാക്കം കൂട്ടുന്നു. അതിനൊരു ഉദാഹരണമാണ് നമ്മുടെ പൂര്‍വ്വികസ്വത്തിനോടുള്ള അടിപിടി. സത്യത്തില്‍ ഇത് മനുഷ്യരില്‍ മാത്രമല്ല ചില മൃഗങ്ങളിലും മക്കളെക്കാള്‍ ആധിപത്യം നേടിയെടുക്കാനുള്ള ത്വര കാണാന്‍ സാധിക്കും. ഇവിടെയാണ് നമ്മളൊക്കെ കേട്ടുമറന്ന വാനപ്രസ്ഥത്തിനുള്ള സ്ഥാനം. 

മക്കള്‍ ഒരു പ്രായമാകുമ്പോള്‍ മാതാവും പിതാവും സ്ഥാനമൊഴിഞ്ഞു സന്യാസത്തിലേക്ക് പോവുകയും പിന്നീടവര്‍ 60താമത്തെ വയസില്‍ തിരിച്ചുവന്ന് സ്വന്തം ഭാര്യയെത്തന്നെ വീണ്ടും മാനസിക പക്വതയയോടെ വിവാഹം കഴിച്ച് ഒരുമിച്ചു താമസിച്ചു പിന്നീടും വനാന്തരങ്ങളിക്ക് തിരിച്ചുപോയ് ശിഷ്ടകാലം ജീവിച്ചു തീര്‍ക്കുകയും ചെയ്‌തൊരു പൂര്‍വ്വിക കാലം നമുക്കുണ്ടായിരുന്നു. അവിടെ മക്കള്‍ക്ക് അവരുടേതായൊരു സ്‌പേസ് കൊടുക്കാന്‍ മാതാപിതാക്കള്‍ ശ്രമിച്ചിരുന്നു. പക്ഷെ ഇന്ന് മക്കള്‍ക്ക് വേണമെങ്കില്‍ മക്കള്‍ തന്നെ യൂണിവേര്‍സിറ്റികളിലേക്കും മറ്റുമായി ഒഴിഞ്ഞു കൊടുക്കേണ്ട അവസ്ഥയായി ഇന്നത് മാറി. 

നമ്മുടെ കുട്ടികള്‍ വളര്‍ന്നു വരുന്നത് കാണുന്നത് തന്നെ എന്തൊരു മനോഹരമായ കാഴ്ചയാണ്. കൈക്കുഞ്ഞായിരിക്കുമ്പോള്‍ നമുക്കവനോട് തോന്നുന്ന ഓമനത്തം, അവന്റെ എല്ലാ കുസൃതിക്കള്‍ക്കും കൂട്ടുനിന്നിരുന്ന നമ്മള്‍ അവന്‍ കൗമാരത്തിലേക്ക് കടക്കുമ്പോള്‍ പിന്നീട് നമുക്കെന്താണ് സംഭവിക്കുന്നത്? 

ആ ഒരു പ്രായത്തിലാണ് അവന് വേഗം നമ്മളോട് സ്‌നേഹം കുറഞ്ഞുപോയെന്നും അവന്‍ പണ്ടത്തെപ്പോലെ നമ്മളെ ബഹുമാനിക്കുന്നില്ലയെന്നുമൊക്കെ തോന്നല്‍ ഉടലെടുക്കുന്നത്. കാരണം അവനവിടെ കൗമാരകാരനാകുന്നു എന്നതാണതിനര്‍ഥം. അവന്‍  അതിവേഗം വളരുന്നു (They become teenagers means they are growing rapidly, unfortunately they beginning to become like you and you are distressed).
 
ചുരുക്കത്തില്‍ പറഞ്ഞാല്‍ നിര്‍ഭാഗ്യവശാല്‍ അവന്റെ കൗമാരത്തില്‍ അവന്‍ നമ്മളെ പോലെയാകാന്‍ തുടങ്ങുന്നു. അതുകണ്ട് നമ്മള്‍ നെഞ്ചുപൊട്ടുകയും ചെയ്യുന്നു. എന്നാല്‍ നമ്മളത്രക്കു നല്ലവരാണെങ്കില്‍ അപ്പോള്‍ നമ്മള്‍ പറയും 'ഏയ് ഇല്ല ഇല്ല അവന്‍ എന്നെപ്പോലെയെ അല്ല' എന്ന്. H is becoming osmething else. 

പക്ഷെ  കൈക്കുഞ്ഞായിരുന്ന അവന്റെ നിസ്സഹായ അവസ്ഥകളില്‍ എന്തിനും ഏതിനും കൂടെ നിന്ന നമ്മള്‍ പെട്ടെന്നൊരു ദിവസം അവന്‍ അവന്റെ സ്വന്തം കാലില്‍ നിന്ന് അവന്റെ യാചനയുടെ എണ്ണം കുറക്കുമ്പോള്‍ നമുക്കത് അംഗീകരിക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല, അതാണ് സത്യം. 

അവന്റെ നിഷ്‌കളങ്കതയുടെ കൂടെ അവനോടൊപ്പം മുട്ടില്‍ ഇഴയാന്‍ താല്‍പര്യം കാണിച്ച നമുക്കെന്തുകൊണ്ട് അവന്‍ അവന്റെ കൗമാരത്തില്‍ അവനൊരു പാട്ടുപാടാന്‍ ഇഷ്ടപെടുമ്പോള്‍ കൂടെ പാടിക്കൂടാ? പകരം അവന്‍ പാടാന്‍ തുനിയുമ്പോള്‍ നമ്മള്‍ അവനെ അപ്പോളും മുട്ടില്‍ ഇഴയിക്കാന്‍ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നു. സത്യത്തിലവിടെ നമ്മള്‍ മാതാപിതാക്കള്‍ അവന്റെ മുമ്പില്‍ വിഡ്ഢികളാകുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. 

അവന്‍ വളരുമ്പോള്‍ അവനെ അംഗീകരിക്കാതെ അവിടെ നമ്മുടെ ഈഗോ വര്‍ക് ഔട്ട് ആകുന്നു. കാരണം നമ്മള്‍ രാരീരം പാടുമ്പോള്‍ ഉറങ്ങിയിരുന്ന അല്ലെങ്കില്‍ ചിരിക്കാന്‍ പറയുമ്പോള്‍ ചിരിച്ചിരുന്ന ആ അവനെയാണ് നമ്മളിന്നും നിര്‍ഭാഗ്യവശാല്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നത്. 

അവന്‍ അവന്റെ കുഞ്ഞുന്നാളില്‍ നമ്മളിലേക്ക് മുഖമുയര്‍ത്തി നോക്കിയിരുന്നപ്പോള്‍ നമ്മളില്‍ നിന്നും അവനെന്തെങ്കിലുമൊക്കെ പഠിക്കാനുണ്ടായിരുന്നു. നമ്മളെ കണ്ടവന്‍ നടക്കാന്‍ പഠിച്ചു, ഓടാനും ചാടാനും ഭക്ഷണം വാരി കഴിക്കാനുമൊക്കെ പഠിച്ചു. പക്ഷെ ഇന്നവന്‍ അവന്റെ കൗമാരത്തില്‍ നമ്മടെ മുഖത്തേക്ക് മുഖമുയര്‍ത്തുമ്പോള്‍ അവന് പഠിക്കാനായി നമ്മളിലൊന്നും നമ്മള്‍ അവശേഷിപ്പിക്കാതെ ഇപ്പോഴുമവനെ നമ്മള്‍ കാക്ക പൂച്ച പറയിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചാല്‍ നമ്മളവന്റെ മുമ്പില്‍ പരമവിഡ്ഢികള്‍ ആകുകയേയുള്ളൂ എന്നത് മറന്നുകൂടാ. 

നമ്മില്‍നിന്ന് കാര്യമായൊന്നും പഠിക്കാന്‍ അവന്‍ കാണുന്നില്ലങ്കില്‍ അവിടെ അവന്റെ ദൃഷ്ടിയില്‍ നമ്മള്‍ക്ക് വളര്‍ച്ച മുരടിക്കുകയും അവന്‍ വളരുകയും ചെയ്യുന്നതായി അവന് തോന്നുന്നു. അപ്പോള്‍ അവന് നമ്മളോട് ബഹുമാനത്തിനു പകരം പുച്ഛം തോന്നുക അത് പ്രകൃതി ദത്തമാണ്.

ഇതിനൊരു ഉദാഹരണമാണ്, നീണ്ടയൊരു ചര്‍ച്ചയ്ക്ക് ശേഷം ഒരു ഭര്‍ത്താവും ഭാര്യയും അവര്‍ക്ക് ഒരു കുഞ്ഞ് വേണോ അതോ നായ വേണോ എന്ന് തീരുമാനമെടുക്കാനാവാതെ ഒരു കൗണ്‍സിലറുടെ അഭിപ്രായത്തിനായി പോയി. അപ്പോള്‍ കൗണ്‍സിലര്‍ അവരോടു ചോദിച്ചു whether you want to spoil you carpet or life?

ഇവിടെ നമ്മള്‍ മനസിലാക്കേണ്ടത് നമ്മള്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്ന പോലെ കളിക്കാന്‍ നമുക്ക് വേണ്ടത് കളിപ്പാട്ടമോ നായയോ ആണ്. മക്കളല്ല കാരണം മക്കള്‍ വലുതാകുമ്പോള്‍ അവരുടെ ഫിസിക്കല്‍ വളര്‍ച്ച മാത്രമേ നമ്മള്‍ കാണുന്നുള്ളൂ. അവനില്‍ നടക്കുന്ന മാനസിക വളര്‍ച്ച നമ്മള്‍ കാണുന്നില്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അവനെ അല്ലങ്കില്‍ അവളെ അവരായി അംഗീകരിക്കാന്‍ നമുക്കാവുന്നില്ല.

I can't live without you എന്ന് നമ്മള്‍ ഒരാളോട് പറയുന്നത് ഊന്നുവടിയില്ലാതെ എനിക്ക് നടക്കാനേ പറ്റില്ല എന്ന് പറയും പോലാണ്. അതേസമയം  when you say that I am fine the way I am  എന്ന് പറയുമ്പോള്‍ നമ്മള്‍ക്ക് വേറൊരാളെ അത് മക്കളോ പങ്കാളിയോ ആയിക്കൊള്ളട്ടെ അവര്‍ ആയിരിക്കുന്ന അവസ്ഥയില്‍തന്നെ അവരെ നമ്മോടൊപ്പം ഉള്‍പ്പെടുത്താനും ജീവിക്കാനും ഞാന്‍ തയ്യാറാണ് എന്നതുകൂടിയാണ് കാണിക്കുന്നത്.

അതിനാല്‍ അവനെ അവനായി അംഗീകരിക്കാന്‍ നമ്മള്‍ നമുക്ക് അതിരുകള്‍ വച്ചുകൂടാ. അവന്‍ വളരുന്നതിനൊപ്പം നമ്മളും വളരണം. അല്ലാതെ കൗമാരത്തിന്റെ കണ്ണില്‍ നമ്മളൊരു പരിഹാസ്യ കഥാപാത്രമായി മാറാന്‍ നമ്മളായി  ഇടവരുത്തരുത്.

നമ്മള്‍ക്കെല്ലാം നല്ല പരിചയമുള്ള വേറൊരു അനുഭവമാണ് ഗ്രാന്‍ഡ്പേരന്‍സും ചെറുമക്കളും തമ്മിലുള്ള അടുപ്പ കൂടുതല്‍. അതിനുള്ള പ്രഥാന കാരണം 
Teenage means you are slowly getting poiosn by hormones. Old age means you are slowly releasing from that. So they kind of understand.
 അതേസമയം മിഡിലെജിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുന്ന നമ്മളുടെ അവസ്ഥ വളരെ കണ്‍ഫ്യൂസ്ഡ് സ്റ്റേറ്റ് ആണ്.

അതിനാല്‍ നിങ്ങള്‍ നിങ്ങളുടെ കുട്ടിയെ ശരിക്കും സ്‌നേഹിക്കുന്നുവെങ്കില്‍ ദയവായി അവരെ മാനസികമായി വളരാന്‍ അനുവദിക്കുക. കാരണം അവരുടെ ശരീരത്തോടൊപ്പം മാനസികമായുമവന്‍ വളരുന്ന അവസ്ഥയില്‍ നമ്മള്‍ നിയന്ത്രിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചാല്‍ അത് വളരെയധികം അവരുടെ ജീവിതത്തെ തകര്‍ക്കും.
അതിനാല്‍ അവരെ നിയന്ത്രിക്കുന്നതിന് പകരം നമ്മള്‍ക്ക് ധൈര്യമുണ്ടങ്കില്‍ ഒരു നിശ്ചിതമായ എമൗണ്ട് 
കുടുംബചെലവിനായി അവനെ ഏല്പിച്ചു ഉത്തരവാദിത്തം പഠിപ്പിക്കുക. അവന്‍ ആ തുക ഒന്നിലും ഉള്‍കൊള്ളിക്കാതെ ചിലപ്പോള്‍ ചിലവാക്കി കളഞ്ഞേക്കാം. അപ്പോള്‍ അവനെ ആ വീട്ടില്‍ അതുമൂലം നേരിടുന്ന പ്രശനങ്ങളെ കുറിച്ചറിയാന്‍ വിടുക. ഒരുനേരത്തെ ഭക്ഷണത്തിലെ കുറവ് വരുത്തി അതവനെ അറിയിക്കുക. അങ്ങനെ അവന്‍ അവന്റെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചു പഠിക്കട്ടെ. കാരണം This is the way let him understand the protective caring atmosphere than the out of the street tomorrow morning. 

എല്ലാറ്റിനുമുപരിയായി, നമ്മളുടെ കുട്ടി നമ്മളുടെ സ്വന്തമാണെന്ന ചൈല്‍ഡിഷ് ചിന്താഗതി ഉപേക്ഷിക്കുക. നമ്മളുടെ ഉടമസ്ഥാനമെന്ന ചിന്താഗതി മാറ്റിവെച്ചു നല്ലൊരു കൂട്ടുകാരനായി അവനോടൊട്ടിനിന്നു മാര്‍ഗ്ഗനിര്‍ദ്ദേശം നല്‍കിനോക്കു. അവനെ അവന്റെ കൗമാരത്തിലും രാരീരം പാടി ഉറക്കിപ്പിക്കാന്‍ നോക്കാതെ അവനൊപ്പം നമ്മളും വളര്‍ന്ന് ഒരു സുഹൃത്തായി ചേര്‍ന്ന് നില്‍ക്കൂ... കാരണം അവര്‍ക്ക് പ്രശ്‌നങ്ങളുണ്ടെങ്കില്‍ അവര്‍ ഒരു സുഹൃത്തിനെ തേടുന്നത് സ്വാഭാവികമാണ്. അപ്പോള്‍ അവന്‍ തേടുന്ന ആ സുഹൃത്ത് എന്തുകൊണ്ട് നമ്മളായി കൂടാ...

ജോസ്ന സാബു സെബാസ്റ്റ്യന്‍