സ്വന്തം ലേഖകൻ

പ്രണയമെന്ന് കേൾക്കുമ്പോൾ തന്നെ  കണ്ണും കണ്ണും കോർത്തിണങ്ങുന്ന ഒരു മൃദുല വികാരമെന്നതിനപ്പുറം, ചോരയും, അസ്തിയും, ആത്മാവും ഒന്നിച്ചെരിയുന്ന ഒരു തീവ്രമായ കടലാണ് അതെന്ന് ഒരാൾ അറിയുന്നുണ്ടെങ്കിയിൽ, അയാളുടെ പുസ്തകത്തട്ടുകൾ ഒന്ന് തിരയണം. അതിലെവിടെയെങ്കിലും മാധവിക്കുട്ടി എന്ന പതിഞ്ഞ എഴുത്ത് മുഖപടത്തിൽ കോറിയിട്ട ഒരു പുസ്തകമുണ്ടാവും.

ആരായിരുന്നു അവർ എന്ന ചോദ്യത്തിന് ഒറ്റ വാക്കിൽ ഉത്തരം പറഞ്ഞാൽ, മാധവിക്കുട്ടി ഒരു വീടായിരുന്നു. ഉമ്മറത്തും, ഇടനാഴികളിലും,ജനൽപ്പാളികളിലും,അടുക്കളത്തിണ്ണയിലും, സ്മരണകളുടെ മനോഹര ചിത്രങ്ങൾ കൊത്തി വച്ച ഒരു വീട്. ആ വീടിനെ ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ പുറമെ നോക്കിക്കണ്ടവരാരും തന്നെ അകമുറികളുടെ ആത്മാവും ആഴവും അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവില്ല. അവരൊക്കെയും ഭൂതകാലം പഠിപ്പിച്ച ഭ്രാന്തുകൾ കേട്ട് ആ വീട്ടുപടിക്കൽ പഴി പറഞ്ഞു നിന്നു. എന്നാൽ മലയാള മുറ്റത്ത് ഓടി നടന്ന അക്ഷരപ്രേമികളെ വായനയുടെ ആകാശത്തേക്ക് പടികയറ്റി വിടാൻ ആ എഴുത്തുകാരിയാവുന്ന വീടും, അവരുടെ കഥകളാകുന്ന മുറ്റവും എന്നും നിത്യഹരിതമായി നിലനിന്നു.

ബാല്യകാല സ്മരണകളിൽ ഒരു ഗ്രാമജീവിതത്തെ പറിച്ചുനട്ടു. നീർമാതളപ്പൂക്കളുടെ വറ്റാത്ത വാസനയെ ഓർമ്മയുടെ കുരുക്കിൽ കോർത്ത് വിതറിയിട്ടു.പല പേരിലും ജീവിക്കുന്ന 'പെണ്ണ് ' എന്ന ലോകത്തെ കോലാടിലും, നഷ്ടപ്പെട്ട നീലാംബരിയിലും,വണ്ടിക്കാളകളിലും തളച്ചിട്ടു. മലയാളത്തിന് പുറമെ ഇംഗ്ലീഷ് സാഹിത്യത്തിലും പേര് പതിപ്പിച്ചു. വായനക്കാരുടെ മനസ്സിൽ പതിഞ്ഞത് ഒന്നിന് പകരം മൂന്ന് പേരുകളാണ്. മൂന്നിലും തീവ്രഭാവം. ഒരേ സമയം കൊൽക്കത്തയിലെ തിരക്ക് പിടിച്ച തെരുവോരങ്ങളിലും, നാലപ്പാട്ടെ തറവാട് വീട്ടിലെ നിശബ്ദമായ ഇടനാഴികളിലും വായനക്കാരന്റെ ഹൃദയം അലഞ്ഞു.ഇന്നും ആ പേരിൽ എത്ര ചലച്ചിത്രങ്ങൾ ഉടലെടുത്താലും,പകർത്തിവയ്ക്കാനാവാത്ത തെളിമയോടെ വായനക്കാരുടെ ഉള്ളിൽ ജ്വലിച്ചു നിൽക്കുന്ന ആ എഴുത്തുകാരിയെ മലയാളികൾക്ക് എങ്ങനെ മറക്കാനാവും.എത്ര വസന്തങ്ങൾ വന്ന് പോയാലും, ഓർമ്മകൾ മണക്കുന്ന പുസ്തകങ്ങളിൽ പതിഞ്ഞ ആ നീർമാതളപ്പൂവിന് എവിടെയാണ് മരണം.